Dostoyevski’nin adeta çıkarıp masaya vurduğu ve, “Bundan daha iyisini yazan varsa gelsin” dediği muhteşem bir roman “Karamazov Kardeşler.”
Bir bakıma üstadın hayatıdır aslında “Karamazov Kardeşler”; karakterler onun birer parçası, yaşanmışlığıdır.
Elbette edebiyatın zirvesi, ölmeden önce mutlaka okunması gereken bir şaheserdir. Kitaptaki şu satırların, uzun süre aklımda asılı kalacağından eminim:
"Kimi zaman insanda ‘hayvanca’ bir zalimlik olduğundan dem vurulur ama bu hayvanlara yapılan korkunç bir haksızlık, bir hakarettir. Bir hayvan asla insan kadar zalim olamaz; böylesine ustalıklı, böylesine sanatsal bir zalimlik insanda olur sadece."
“Yakınlarımı nasıl seveceğimi hiçbir zaman bilemedim. Bence özellikle yakınlarını sevmek, yabancıları sevmekten daha zordur.”
“Yüreğinin söylediğine inan, göklerden gelecek başka işaret yok!”
“-Düşünüyorum da şeytan eğer yoksa demek ki onu insan bulmuştur hem de kendi benzeri olarak bulmuştur. -Tıpkı Tanrı gibi değil mi?”
Bu arada “okumayı seven ama tembel arkadaşlara” bir tüyo vereyim, “Karamazov Kardeşler”i okursanız, Dostoyevski’nin bütün romanları okumuş gibi de olursunuz! :)))
