Gelişen teknoloji ile birçok şey değişti hayatımızda. Kimi zaman çok iyi bir şey olsa da gelişen teknoloji ile sürekli tüketen ve tembel bir toplum olduk.s

Evet, teknoloji ile birlikte hayatımız çok kolaylaştı ama birçok güzelliği de bizden aldı.

Örneğin; bilgisayar oyunlarında 5 - 6 saat hatta daha uzun zaman geçiren şimdiki çocuklar yemek yemeden, su içmeden ekrana kilitlenip kalmakta ve iş oyun eğlence boyutundan uzaklaşıp yaşamdan koparak, hayatları tam bir bağımlılığa dönüşmektedir. Düşünsenize iki yaşındaki bir çocuğun elinde bile cep telefonu. Neymiş, oyun oynuyormuş.

Bizim çocukluğumuzda teknoloji yoktu, bilgisayar da yoktu. 
Oyunlarımızı bahçemizde, sokaklarda oynardık. 
Toprakla temas eder, havayı solurduk. 
Elimizde salçalı ve yağ üzerine serpilmiş şekerli ekmeklerimiz olurdu. 
Oyuncaklarımızı bile kendimiz icat ederdik. 
Bezden bebekler, telden arabalar, gazoz kapaklarından ve mandallardan oyuncak yapardık.
Hem eğlenirdik hem de sosyalleşirdik. Mutlu ve aktif çocuklardır.

Saklambaç, yakan top, istop, yakalamaca, ebelemece, körebe, köşe kapmaca, sek sek, uzuneşek, bezirgân başı, ortada sıçan, misket, deve cüce, topaç ip atlama, çivi oyunu, yüzük kimde, birdirbir, dokuztaş, beştaş, üçtaş, hâkim- savcı, mahalle maçları, evcilik ve daha niceleri.

Bu oyunları oynarken hoplar, koşardık. Sürekli hareket halindeydik. Aslında düşünüyorum da spor yapmışız biz. O yüzden hep çevik bir haldeydik. Belki de bu kadar hareketli ve enerjik olmamız sanırım çocukluğumuzdan kalma idmanlı olmamızdan kaynaklanıyor.

Hatta bizim bu oyunlarımıza büyüklerimizde katılırdı. Hiç unutamadığım anılarımdan birini anlatayım size: 

“Biz kuzenler köşe kapmaca oynarken annelerimiz, babalarımız, ninelerimizde bize katılırdı. Ama laf aramızda bizden daha mızıkçıydılar. Köşeyi kapınca hiç kıpırdamazlardı. Bazen de bizi o kadar ciddiye alıp çocuk olduğumuzu unutup bizi iterler, düşürürlerdi. Ne güzel günlerdi. Hem ailemiz hem de biz mutluyduk.”  

Oysa şimdi öyle mi?

Zamane çocuk oyunları diye geçen bu oyunlar yazımın başında da ifade ettiğim gibi teknolojik ve bilgisayar oyunların yaygınlaştığı şu zamanda giderek unutuldu ve önemini kaybetti.

Şimdi ki Anne – Babalar da, çocuklarda teknolojiye yenik düştü. Çocuklar oyalansın diye daha küçük yaşta ellerine verilen cep telefonları, tabletler. Saatlerce bilgisayar başında oturup savaş oyunları oynayan gençler. Hatta birçok gencimizi de intihara sürükleyen bu bilgisayar oyunları değil miydi? 

Anneler, babalar sözüm sizlere nasıl ki bazı değerlerimize sahip çıkıp yaşatmak için mücadele veriyorsak, geleneksel çocuk oyunları da bizlerin bir değeridir. Ne dersiniz sizlerde çocuklarınızla bizim zamanımızda ki oyunları oynamak istemez misiniz?
“Saklambaç mı, bilgisayar oyunları mı? Tercih sizin.”
Sevgiyle kalın, hep çocuk kalın...