52 yaşındaki şarkıcı Metin Arolat, İstanbul'da sahne aldığı mekanda kalp krizi geçirip hayatını kaybetti. Metin Arolat, 2 ay önce çocukluk fotoğrafını Instagram sayfasında paylaşıp; "Bugün anneciğim, babamın ve abimin yanına göçeli tam 4 yıl oldu. Şimdi üçü yan yana yatıyorlar. Oysa bu foto çekilirken böyle bir şey gelebilirmiydi ki aklımıza? Benim için en mutlu günlerin fotoğrafıdır bu. Hepimiz bir aradayken, henüz hiç kimse ölmemişken, dinmeyen acıyı, bitmeyen özlemi, sonsuz ayrılığı, sonsuz yalnızlığı henüz öğrenmemişken. Hepimizin bütün kaybettiklerimize dualarımı yolluyorum." notunu düşmüştü.
"ABİMLE HER GECE KONUŞMADAN UYUMAM"
Öte yandan Arolat geçen yıl Armağan Çağlayan'ın YouTube'da yayınlanan programında hayatına dair samimi açıklamalar yapmıştı. Abisinin ölümünün ardından kendini toparlayamayan ünlü isim şu ifadeleri kullanmıştı; "Çok büyük bir travmaydı ağabeyimi kaybetmem. Büyük bir travma yaşadım. Hala da her gece konuşmadan uyuyamam ağabeyimle. Çünkü benim bildiğim o yaşa kadar ben şımarık bir kardeştim, geç de doğmuşum. Ağabeyim üniversitede okuyordu, ben üniversiteye yeni başlamıştım. Annemle ağabeyim arasında şu konuşmaya bile şahit olmuştum: Annem diyor ki ağabeyime, "Ya Demir, Metin şimdi okula başladı. Bir tane spor ayakkabı varmış, markasını da bilmiyorum.
"BURADA BENİM ŞIMARIKLIĞIM...."
O zaman Türkiye'de markalı şeyler yok, Amerikan pazarında görmüşüm. Okula da başlamışım, bakmışım milletin üstünde bir şeyler var. Ağabeyim demiş ki "Anne bu ay ben idare edeyim arkadaşlarımı. O şimdi yeni başladı üniversiteye, ister öyle şeyler. Bana para yollamayın, Metin'e ayakkabı alın." Burada benim şımarıklığım var, "Ayakkabı geliyor!" olmuştum.
"BANA ÖYLE SÖYLEDİLER Kİ..."
Ben o zaman Ayvalık'ta yazlıktayım anne ve babamla. Komşumuz geldi, niye geldiğini bile anlamadım. "Abin kaza geçirdi" dedi bana. Ben şöyle algıladım, abimin öğrenci evinde raf vardı, o mu düştü de parmağını yaraladı diye. "Annen de yanında değil eve gitsen olur mu" dedi. Eve gittim, radyodan babam dinliyor. Bir kaza haberi, isimler okunuyor. Ne oldu baba dedim, "Demir kaza geçirmiş" dedi. Ama hala ölüm yok ya hayatımızda hiç düşünmüyorsun.
"BABANA BELLİ ETME DEMİR ÖLDÜ..."
Tam ne olduğunu idrak ederken alt komşudan "Metin ablan arıyor" dediler. Gittim telefonu açtım. Ablam feryat figan "Babama sakın belli etme, Demir öldü" Babamı belli etmeyeyim ama. İdolüm ya, o anda yine beynim uyuşuk. Babama belli etmemem lazım, babam da o zaman rahatsızdı. Orada psikolojimi çok değiştirdim. O an çok kötü bir şey oldu. Bütün ruhum da ondan sonra hep öyle kaldı. Uzatmayacağım çünkü uzatırsam kötü olacak.
"BENİM İÇİN İDOLDÜ"
Fedakârlık yapıldığını sonradan anlıyorsun. Sonra şuna dönüşmüştü ağabeyim benim kafamda: Ben hayatta bir şey yapamazdım ki. Ağabeyim ne yaparsa hayatta ben onu yapacaktım. Bir de idoldü benim için. Çok yalnız kaldım o gidince, hayata hiç bakmamışım, ne olacağımı düşünmemişim.
Bir de ağabeyim ölünce, çok neşeli bir aile düşün, bir anda herkes, babam odada ağlar, yas evi, kasvet evi, senelerce sürdü bu. Zaten babam da arkasından vefat etti, beyninde ur oluşmuş. Bir anda mahvoldu herkes, ben oradan kaçmak istedim.
"10-15 GÜN LAPE'DE YATTIM"
Arolat, basında intihar ettiğine dair haberlerle ilgili olarak, şunları söylemişti; "İntihar değil, depresyona girdim tabii ki. Ağabeyimi, babamı arka arkaya kaybettiğim dönemleri hala üstümden atamadım. Depresyon dediğim oydu; bayağı kendimi kapadım, 6 ay evden çıkmadım, 6 ay tıraş olmadım, duş almadım. Ve bunu anneme de fark ettirmek istemedim.
İntihar değil, artık benim tedavim olmam gerektiği için Lape'ye yatırıldım arkadaşlarım tarafımdan. O zamanlar kopmaya başlamıştım, telefonu açmıyordum, duvarlara bakıyordum. Depresyon garip bir şey. 10-15 gün yattım. Herkese tavsiye ederim bu arada...
"BİRİNCİLİKLE KAZANDIM"
Üniversite imtihanına girdiğimde, ben Güzel Sanatlar'da okumak istiyorum, sinema televizyon bölümünde, ilgim var diye. O sene ilk defa puanla aldılar ve çok yüksek bir puanla. Hatta benim ilk tercihim o, ikincisi dişçilik. Öyle bir puan ki, düşün, ikincisi dişçilik. Rahmetli ağabeyim yapmıştı benim sıralamamı. Güzel sanatları istiyorum, onlar da hiç öyle bir şey düşünmüyorlar. Baba bankacı, ağabeyim işletmede okuyor Hacettepe'de. Neye ilgim olduğunu bilmiyorlar, ben de bilmiyorum.
İşletmeye girdim, 2. sınıfta tekrar girdim, yetenek sınavına dönmüştü o zaman. O zaman birincilikle kazandım ama o arada ağabeyimi kaybettim trafik kazasında. Ailecek Per perişan durumdayız.
Annemler dediler ki "Oğlum, sen bu okulu bitir, son iki senesindesin." Bilmiyorlar ki ben hiçbir sınava girmemişim, okuldan atılmışım. Hiç alakam yok. Matematik sıfır bende. İlgim olmayan da sayısal taraflar; sayısal şeyler, para... Ben sadece müzik, görsellik, çocukluktan gelmiş. Öbür iki senede de kopya çekerek bütün okulu bitirdim.
